Vrede op aarde
We leven in een periode van angst en ongerustheid. Vlak na de kerst werd het Nederlandse nieuws gedomineerd door een aangekondigde aanslag met een bakfiets. Het op relatief eenvoudige wijze dood en verderf zaaien zoals in Parijs is gebeurd, wordt op geen enkele plek in Europa meer uitgesloten. Ook niet in Nederland. Een beeld dat nog eens stevig werd neergezet door een vertrekkend Korpschef van de Nationale Politie die het Nederlandse publiek trakteerde op de mededeling dat er zeker een aanslag zal komen in Nederland. De vraag is alleen: waar en wanneer.
De periode rondom kerst is bij uitstek een periode van bezinning en vredelievendheid. Ook al wisten we allemaal dat er tal van conflicten in de wereld speelden, graag geloofden we collectief in een betere tijd. Een periode van op z’n minst iets meer vrede op aarde. Misschien ligt het aan mij, ben ik afgelopen jaar iets minder oplettend geweest, maar ik merk vandaag de dag niets meer van deze ijdele hoop. Hebben we de moed opgegeven? Komt de onveiligheid nu te dichtbij? Verliezen we ons nog meer dan in het verleden in consumentisme en plat vertier? Eerlijk gezegd weet ik het niet.
Wat we wel weten, is dat de ‘conflictenteller’ vorig jaar (2015) voor het eerst boven de 50 is uitgekomen (53) en dat het aantal gewapende conflicten sinds 2010 alleen maar is gestegen. Dan hebben we het niet over de aanslagen in Parijs, de schietpartijen op Amerikaanse scholen of ander incidenteel geweld. We hebben het ook niet over de 27.875 moorden die dit jaar in Colombia zijn gepleegd. Een aantal waarmee dit land in 2015 een eerste plaats scoort. Kortom, het totaal aan geweld in de wereld is (nog steeds) enorm en schrikbarend. Dit lijkt nog eens extra te worden gevoed door de wijze en mate van berichtgeving. We zitten direct op al het nieuws. Niets ontgaat ons nog, we zijn overal bij.
Welk perspectief geeft dit op de toekomst van ons en onze kinderen? Hoe zal het ons handelen gaan beïnvloeden? Leven we zonder angst door of sluipt er fatalisme in? Streven we überhaupt nog naar vrede op aarde of is dit slechts gegeven aan een steeds kleiner wordende groep van wereldvreemde personen? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op heb, mede ook omdat er te veel factoren een rol spelen om tot een algemene reactie te kunnen komen.
Voor mij persoonlijk geldt dat er steeds vaker een frase door mijn hoofd schiet van Morrissey (‘Love, peace and harmony. Maybe in the next world’), een zanger die nooit heeft uitgeblonken in optimisme maar voor zoekende jongeren in sombere buien een poëtische held was. Zo ook voor mij. Het verschil tussen nu en 30 jaar geleden is dat ik vrees dat Morrissey het in tal van opzichten toen al goed zag en ik nu minder toekomst voor me heb om zijn soms destructieve denkbeelden met goed fatsoen te kunnen weerleggen. Toch blijf ik hopen op een vredelievender kerst in dit jaar. U ook?