Competitieve samenwerking

In het meest recente boek van Frank Westerman, Stikvallei, wordt verslag gedaan van een tot dusver onopgelost mysterie in Kameroen waarbij op 21 augustus 1986 1746 mensen het leven lieten. Evenals alle dieren die op dat moment in de vallei verbleven. Westerman neemt de lezer mee in de wereld van vulkanologen en missionarissen. Hij beschrijft op een mooie beeldende wijze de competitie die er binnen beide beroepsgroepen speelt. De eerste willen zijn, het beter denken te weten, het gebrek aan ontvankelijkheid naar anderen toe en het vasthouden aan het eigen gelijk. Allemaal menselijke eigenschappen die zich niet beperken tot deze twee beroepsgroepen. Helaas. Of misschien toch niet helaas? Competitie leidt tot winnaars, spanning, niet voor mogelijk geachte resultaten, heldendom, inspiratie. Allemaal aspecten die het leven opwindend maken en de moeite waard. Zeker met de huidige media-aandacht hoeven we niets meer te missen. Alles is te volgen, wordt eindeloos herhaald en de meest spraakmakende winnaars staan op de collectieve harde schijf van het menselijk geheugen.
Toch leidt competitie ook tot veel ergernis en irritatie. Op de werkvloer, bij sportverenigingen, binnen families. Eigenlijk overal waar sprake is van intermenselijk contact. En vaak gaat het om nauwelijks serieus te nemen kwesties. Alledaagse dingen die alleen voor de personen in kwestie tot negatieve gevoelens leiden en waarvan de wereld hier om heen nauwelijks tot niet het bestaan kent. Veel en onnodige stress is het gevolg. Op zich klein leed, maar in collectieve vorm kan dit op termijn ontwrichtende effecten hebben. Om deze reden zou mijn pleidooi zijn om competitieve samenwerking als waarde te introduceren. Een vorm van duurzame menselijke interactie waar vandaag de dag nog erg weinig aandacht aan wordt besteed. Anders geformuleerd: ga voor succes, gun dit een ander ook en weet dat samenwerking in veel gevallen de basis is. Misschien tijd voor een nieuwe slogan?